Schrijven is een heel raar proces. Soms doe ik allerlei dingen door elkaar; een liedje in elkaar breien, tekst redigeren en ook nog even werken aan een nieuwe blog. Niet te vergeten, de wc schoonmaken, afwasmachine leeghalen, pianospelen… ( hoezo chaotisch?)

En het grappige is, het lijkt gewoon onder je handen te ontstaan!

Jaren geleden zat mijn oudste dochter op de middelbare school in HAVO 4. Moedig als ze was, koos ervoor om wiskunde in haar pakket te nemen ook al vond ze dat verschrikkelijk lastig.

Al gauw bleek het ook veel te moeilijk… Wiskundeleraren zijn vast hele aardige mensen maar uitleggen is over het algemeen niet hun sterkste kant. Er groeit meer een soort onbegrip als leerlingen het niet lijken te snappen want… hoe simpel kan het zijn?

Samen met Marije ben ik naar de coördinator van HAVO 4 gegaan om aan de alarmbel te trekken, al die resultaten telden uiteindelijk toch mee voor haar examen.

Dat was maar goed ook want hij had nog niets gemerkt van de serie pijnlijk lage cijfers.

Tja… bijles.. nee.. daar deden ze niet aan. Het zou altijd nog mee kunnen vallen… toch? Uiteindelijk keerde hij zich naar Marije en vroeg wat ze er niet van snapte.

Daar ging hij al een beetje de fout in… als iemand kan aangeven wat hij/zij nog niet snapt van wiskunde is het leed al bijna geleden! Maar ja, het is hem vergeven, hij had ook nog nooit wiskunde gedoceerd. Haar antwoord was briljant: ‘Alles! Ik snap alles niet!’

De verwarring stond op zijn gezicht, dit antwoord had hij niet verwacht. Wat dan wel? Had hij direct een uitleg over algebra willen geven?

Op zijn voorhoofd verschenen diepe denkrimpels, wat voor doordachte raad kon hij dit meisje meegeven terwijl haar kritische moeder (die toevallig ook in het onderwijs werkt) erbij stond… Zijn tip was minstens even geniaal… : ‘Je moet gewoon beginnen…’

Ik viel steil achterover van dit fantastische antwoord. Waarom hadden we daar niet eerder aan gedacht? Vol goede moed zijn we naar huis gegaan en hebben we deze aanwijzing opgevolgd. Daarna haalde Marije natuurlijk hoge cijfers voor wiskunde……… NOT!

Uiteindelijk heeft ze zich toch met succes door het examen heen geworsteld en ik ben nog steeds trots dat ze doorgezet heeft! Inmiddels weten we wel dat ze net als haar moeder niet in cijfers maar in letters denkt. Heel handig als je getrouwd bent met een man die in cijfers denkt, daar kan ik ook een heel boekje over open doen (maar dat is voor een ander keer).

Waarom vertel ik dit allemaal? Omdat de illustere tip van de beste man toch prima blijkt te werken als je schrijft. Soms is je hoofd leeg en heb je geen idee waar je nu weer woorden aan vuil moet maken. Weet je wat je dàn kunt doen?

Gewoon beginnen!

Ja, ik meen het, het werkt niet altijd maar soms lijken de woorden vanzelf hun weg naar het papier te vinden en voordat je het weet, kijk je terug op een tekst tussen de vijfhonderd en duizend woorden!

Ik vraag me af…. Zou hij soms ook in letters denken in plaats van in cijfers?