Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb, terwijl ik me had voorgenomen om elke week een nieuwe te schrijven.

Misschien was dat een beetje overmoedig gedacht van mij. De laatste blog was net voor Pinksteren geschreven. Daarna brak een tijd van drukte en hectiek aan. Ik had het van te voren kunnen weten; er was geen tijd om een fatsoenlijke tekst uit mijn laptop te rammelen. Hoewel… ik heb tekst genoeg geschreven; twee collega’s namen afscheid en er moest een lied komen. Onverwacht heb ik het instuderen van de musical door groep 6/7/8 overgenomen van een collega en daar moest ook een hoofdstukje bijgeschreven worden voor mijn eigen klasje ( groep 3/4/5). Hier en daar nog een aanvulling voor de schoolgids hoewel het grootste deel gelukkig niet onder mijn redactie valt.

En dan hebben we het nog niet over de ‘gewone’ dingen die gedaan moeten worden aan het eind van het schooljaar. Opruimen, schoonmaken, rapporten schrijven, groepsplannen updaten, roosters bespreken, oudergesprekken voeren, administratie bijwerken, extra werk voor vakantie klaarleggen, vergaderen (zowat elke dag), vossenjacht helpen organiseren…. Enne o ja, niet te vergeten, ook nog zinvolle invulling van de lessen bedenken en uitvoeren. Ik omschrijf het altijd als: werk voor zes weken gepropt in drie weken; spitsroeden lopen dus.

Ik hoor jullie al denken: “maar wel zes weken vakantie!” Mwah, bijna dan, vijf en een half want je denkt toch niet dat we maandagmorgen na de vakantie binnenlopen en tegen de kinderen zeggen: “Doe je boek open op bladzijde drie.”
Nee, er moeten schriften, boeken, potloden, pennen en al dat soort geneuzel klaargelegd worden, de leerlingen moeten in de juiste groepen ingedeeld zijn in èlk computerprogramma. Het rooster moet rond zijn, de coöperatieve groepjes moeten optimaal zijn. Er is een oneindige stapel kopieerwerk, daarnaast moeten er een stuk of honderd dingen gelamineerd worden. De jaaropening moet natuurlijk staan als een huis. Alle week – en dagtaken moeten klaar zijn. En er moet grondig overleg zijn tussen de twee leerkrachten die samen één klas runnen. Enzovoorts.
Ach, ik klaag niet… ( een beetje misschien) , het hoort er allemaal bij.

Ik schrijf dit stukje na twee weken ontspannen vakantie vieren. Kennelijk blijf je er in je hoofd toch mee bezig. Iemand zei eens: “onderwijs is geen baan maar een levenswijze.” Dat is absoluut waar. Je hebt altijd een “onderwijskanaaltje” aanstaan. Ideeën opdoen op Pinterest, apps voor de Ipad, boeken voor de klas, acties… noem maar op.

Toch geldt dit niet alleen voor leerkrachten, een hele goede vriendin van mij is verpleegkundige in hart en nieren! Ze piept regelmatig ’s ochtends even langs voor een bak koffie en een bij-klets-momentje. Tijdens één van die momenten zag ze toevallig mijn overbuurjongen die betrokken was geweest bij een ernstig ongeluk. Ze moest even langs want ze had hem weken lang verpleegd. Als ik een vraag heb op geneeskundig gebied, bel ik haar op, ze is trefzekerder dan een medische encyclopedie! Haar werk stopt dus ook niet als ze “uitklokt”.
Ik denk dat er meer mensen zijn die zichzelf hierin herkennen. Veel mensen “leven” hun vak, zijn trots op wat ze doen, denken vanuit hun competenties.

Toch ben ik blij met vakantie, je zou soms vergeten dat je ook nog gewoon moeder, echtgenoot, dochter en zus bent!
Op het moment zijn mijn schoonzoon en mijn dochter druk bezig om de website van mij te ontwerpen. Als ’t goed is, kun je het zelf bewonderen want mijn blog is er in geïntegreerd. Rechts staat onder andere: ‘Tegenwoordig houd ik me vooral bezig met schrijven’. Helaas, zover is het nog niet, ik zou wel willen maar mijn hoofdbezigheid is nog steeds het onderwijs, ook een geweldige baan.

Wie weet, is deze situatie over een paar jaar veranderd.. Ik spreek je nog!