Ik houd van vertellen, Bijbelverhalen en andere verhalen in de klas maar ook het kerstverhaal dat een jaarlijks terugkerend fenomeen is in onze school-kerstvieringen. Menig collega maakt zich al maanden van tevoren druk over de inhoud van het verhaal maar ook over het daadwerkelijk vertellen voor niet alleen de kinderen maar ook hun ouders. Ik vind het nooit een probleem, ik heb er plezier in. Het is heerlijk om te zien hoe mensen genieten van een goed verhaal, als je de emoties uit je vertelling weerspiegeld ziet op hun gezichten, de zucht van ontspanning als je laatste woorden gezegd zijn. Vertellen is een nieuwe wereld in woorden scheppen, het is geweldig om te doen!

Ik herinner mij nog de warme zomeravonden toen ik een jaar of twaalf was. Te jong om laat op te blijven maar te oud om gelijk te gaan slapen. De zon wierp haar laatste stralen op mijn gordijn waardoor mijn kamer in zacht licht baadde. Toen was ik al een fanatiek lezer, ik heb die avonden heel wat leeskilometers gemaakt. Tot mijn moeder in de gaten kreeg dat ik tot laat lag te lezen en ik, zoals een keurig gehoorzaam kind betaamt, netjes met mijn ogen dicht ging klaarliggen tot de slaap zou komen. Om mezelf bezig te houden, besloot ik mijn eigen verhalen te bedenken. Het werkte prima. Avond aan avond perfectioneerde ik mijn hoofdpersonen en maakte ik de situaties nog spannender. Soms deed ik weken over een verhaal, elke keer weer genietend van een scene die ik tot in de details verder uitwerkte. Een bijkomend voordeel was dat ik er uitstekend bij in slaap viel!

Dat trucje pas ik eigenlijk nog steeds toe, ik bedenk nog steeds verhalen en schaaf ze bij tot in de finesse. Een beter slaapmiddel is er niet! (hihi)

Eén verhaal echter, hield me wakker, zelfs overdag was ik er mee bezig. Het maalde in mijn hoofd, vroeg mijn aandacht als ik in de auto zat, liet me dagdromen. Ik kwam er maar niet van los. Het werkte niet nachtrust bevorderend… integendeel! Ik lag tot diep in de nacht wakker omdat ik alle verschillende aspecten maar bleef verbeteren.

Het was in de week voor de voorjaarsvakantie van 2014, ja ik weet het nog precies, dat ik bij mezelf dacht; waarom schrijf ik mijn verhaal niet op? Zou ik dat kunnen? Zonder verdere overwegingen heb ik de laptop gepakt en ben ik begonnen. Heel braaf bij het begin; hoofdstuk 1. De woorden vlogen mijn (digitale) pen uit, er was geen houden meer aan! Heel de vakantie heb ik achter mijn laptop gezeten, mijn huishouden verwaarloosd. Ik geloof dat ik in die vakantie wel meer dan tienduizend woorden geschreven heb. Voor de zomervakantie was mijn eerste boek klaar (inclusief redigeren door een paar kritische lezers).

Ik heb het manuscript naar heel wat uitgevers gestuurd, waarop behoorlijk positieve feedback kwam maarrrr… uiteindelijk deden ze het toch maar niet… Slechte tijd voor boeken…, ze waren heel voorzichtig met nieuwe auteurs… het paste niet bij hun achterban…

Ondertussen had ik boek twee ook al klaar, een vervolg op éen, uitstekend apart te lezen.

Wat nu?

Uiteindelijk heb ik de moed weer uit mijn schoenen opgehesen en besloten mijn boek zelf uit te geven, eerst maar één; Verborgen Bloesem. Als dat goed landt, gaat nummer twee dezelfde weg.

Nieuwsgierig geworden? Deze week verwacht ik mijn proefexemplaar en als die in orde is, ga ik publiceren! Dus nog even wachten en dan is het beschikbaar bij Bol.com of bij mij!

Ik kan niet wachten!

ps. De foto van de vijgen is van Arjen Domburg, ik krijg het onderschrift nog niet zichtbaar..